Mijn zoon zou die zomer 12 worden en…voor het eerst alleen naar de kapper gaan.
Mijn zoon zou die zomer 12 worden. Het was de dag voor de jaarlijkse sportdag op school. Een dag die hij zeker niet wilde missen want sport was, en is nog steeds, zijn grootste hobby.
Hij zou alleen naar kapper Rudy gaan, enkele huizen voorbij ons. Voor hij vertrok vroeg hij me of ik het goed vond dat hij zijn haar een beetje modern liet knippen, en hij gaf me min of meer een idee van het beoogde kapsel: “Hier wat korter, en dan daar zo wat langer”. Natuurlijk vond ik het goed en voelde me trots op mijn trendgevoelige zoon. Terwijl hij weg was genoot ik nog na van zijn vraag, die me had doen beseffen dat hij echt wel een grote jongen werd.
Groot was dan ook de ontnuchtering toen hij glunderend binnenstapte met zijn moderne kapsel: een echte hanenkam. Ik was sprakeloos, en keek toe hoe mijn zoon, die normaal niet tot het uitbundige of uitgesproken opgewekte type kon gerekend worden, zichzelf met stralende ogen aanschouwde in de spiegel. Het was vooral die opgewektheid van hem die het me moeilijk maakte te zeggen dat ik er niet gelukkig mee was. Ik wist me er geen raad mee.
Ik had hem al lang niet meer zo zien stralen; en zou ik niet beter minder rekening houden met wat de buitenwereld er van dacht? Kon een jongen van bijna 12 niet zelf zijn kapsel kiezen? Maar zou zijn omgeving niet negatief reageren op zo een gemeen uitziend, opvallend kapsel? En zou hij met die negatieve reacties kunnen omgaan? Allemaal vragen waar ik ’s nachts van wakker lag. Mocht er toen al een opvoedingstelefoon of opvoedingswinkel hebben bestaan, wat had ik daar dan graag eens mee gebeld!!
Ik heb uiteindelijk beslist dat het beter was voor mijn zoon het nog een tijdje te stellen met een eenvoudiger kapsel. Terwijl zijn vrienden genoten van een dagje sporten aan het Zilvermeer, zaten wij samen terug bij kapper Rudy om, in zoverre dat nog mogelijk was, een bros te laten knippen.
Een ouder